De eerste dagen in Buenos Aires

Kameraden,
Het is aan de ene kant mooi om Nederland voor even achter je te laten om voor een fractie van een mensenleven totaal wat anders dan de eerste negentien jaar in De Mortel en daarna vijf jaar in Tilburg. Desondanks heeft de NOS-app vandaag al zijn meerwaarde bewezen: ik had voor geen goud het nieuws willen missen dat Joram van Klaveren moslim geworden is.

Daar staat tegenover dat het leven wat ik hier leid veelal niet zichtbaar is voor velen. Dit is ergens wel vreemd, omdat ik wel veel meekrijg van Nederland. Om dit verschil wat bij te trekken heb ik, in combinatie met wat aanvragen, besloten om een blog bij te houden over het reilen en zijlen in Buenos Aires, Argentinië.

Afgelopen zaterdag 2 februari vertrok ik rond 10:00 naar Schiphol voor mijn eerste vlucht van die dag naar Londen Gatwick. Ik kan niet ontkennen dat ik geen kater had overgehouden van het afscheidsfeest de dag daarvoor. Zo goed als het ging heb ik nog wat gegeten met ons pap en mam. Daarna hebben we afscheid genomen en ben ik gaan wachten voor de vlucht, die overigens meteen vertraagd was met een half uur. Enfin, ik moest toch in Londen nog zes uur wachten op de vlucht naar Buenos Aires, dus in feite maakte het ook niet uit waar ik moest mochten.

Een paar dagen voor vertrek kreeg ik een overzichtelijke mail van ‘Gatwick Connects’, waar ze mij in informeerde hoe ik met de minste moeite mijn koffer aan boord van de volgende vlucht zou krijgen. Na geholpen te zijn door een vriendelijke medewerker bedacht ik me dat mijn mobiel in die tijd al flink wat batterij verloren was, waardoor ik mijn reisstekkerdoos nodig had om op te laden. Ik herinnerde me dat ik die in mijn ruimbagage had gedaan. Ik vroeg aan de beste man of ik die er even uit mocht halen en daar hadden we wel even tijd voor. Mijn brakke hoofd en ik waren alleen vergeten wat ook al weer de code van de band om mijn koffer was. In minder dan twee uur tijd na vertrek moest ons mam al gebeld worden wat de code ook alweer was. Dit hele voorval kostte gezien de blik van de medewerker veel meer tijd dan nodig, dus ik na het ontvangen van de code ging ik snel op zoek. Ik kon hem alleen niet vinden en nog steeds met die hijgende vent naast me wiens tijd ik inmiddels al geruime tijd in beslag nam. Ik besloot de zoekactie maar te staken en na de douane een nieuwe reisstekker te kopen.

Eenmaal de koffer ingeleverd moest ik van de ‘north-terminal’ naar de ‘south-terminal’. Ik heb nog nooit gevlogen met een overstap, dus dit was nog even wel wat zoeken hoe het allemaal in zijn werk zou moeten treden. Na wat rondvraag is, dat allemaal zonder al te veel moeite goed gekomen. Aangekomen in de ‘south-terminal’ zocht ik een plek op waar ik mijn mobiel op kon laden. Toch nog eerst even geprobeerd of mijn Nederlandse oplader het gewoon niet zou doen. Over de uitkomst zal ik jullie niet te hoeven inlichten en ging ik dus op zoek naar een winkel waar ze een reisstekker verkochten. Na wat wikken en wegen besloot ik voor de EU to UK-converter te gaan. Inmiddels was ik er niet minder brak op geworden, want door het lange denken of het misschien handig zou zijn om een tweede reisstekker te kopen voor erbij, heb ik per ongeluk de UK to EU-converter gekocht. Daarbij opgeteld dat ik geen bon had aangenomen, leek me de kans verdomde klein dat ik hem nog zou mogen omruilen. Gelukkig was het personeel uiterst vriendelijk en mocht ik hem omruilen. Eigenlijk was de EU to UK-converter duurder dan UK to EU-converter, maar ik mocht hem gewoon zo meenemen. Toch weer 1 pond pure winst.

De vijf uren die volgde heb ik in een cafeetje gezeten en wat voetbalwedstrijden, Wie Is De Mol en Moltalk gekeken. Ongeveer op de helft van Moltalk werd bekend naar welke ‘gate’ ik moest en besloot om meteen daar heen te lopen. Het fijne aan de luchthaven in Londen was dat ik ook in de gate mijn mobiel nog op kon laden. In de tijd dat al ruim besproken was hoe erg dat Robèrt naar huis moest, keek ik even op en zag ik op de roltrap (of hoe dat ding ook mag heten) een hele oude, ietwat onverzorgde oude man op de roltrap staan en dacht: ‘waarom ga je als je er zo aan toe bent nog vliegen en wat kut als die naast je komt zitten.’ Het einde van Moltalk heb ik niet meer gezien, omdat ik vrij snel het vliegtuig in moest.

Ik zat op stoel 31f en voor de mensen die mij een beetje kennen was ik natuurlijk al heel blij dat ik bij het raam zou zitten. Ik had er alleen niet over nagedacht dat dit vliegtuig weliswaar veel groter zou dan de prijsvechters waar ik normaal mee vlieg. De waarheid was dat ik midden in de cabine zat, wat weinig rust betekent. Echter, waren er tot op het laatst de twee plekken naast mij vrij. Nou, ge roait ut nie maar drie keer raden wie er als allerlaatst het vliegtuig in komt gestrompeld en naast mijn komt zitten?! Juist, zijn vrouw, die een hele plastic zak vol met pillen en toestanden bij zich had, meermaals bloed aan het prikken en haar tanden aan het poetsen was tijdens de vlucht. Die vieze vent zat overigens dus twee plekken naast me. Hij had wel wat weg van die vent van Graat, met zijn lange jas die wel eens door De Mortel waggelt.
De vlucht was lang, maar er waren goede films en series die ik kon kijken. Een greep: Dunkirk, Dumb and Dumber, What Happens in Vegas, Friends en Family Guy. Tel daar bij nog wat uren slaap op en je bent gearriveerd op uw bestemming. Ik vloog met Norwegian, die ik iedereen heel erg kan aanraden. Het was goedkoop, vriendelijk personeel, het eten was lekker en de toiletten schoon.

De rij voor de immigratie was lang en als je je ook nog bedenkt dat het personeel van de dienst ook nog geen Engels sprak, kun je je wel indenken hoelang dat kan duren. De chauf stond al klaar om me mee te nemen naar Uriarte, Palermo en hier werd ik ontvangen door mijn nieuwe huisgenoot. Over het huis ben ik heel erg te spreken: dankjewel, Tessa, het is top hier!

Op de begane grond heb je vier slaapkamers, twee badkamers en twee koelkasten in een keuken. Op eerste verdieping heb je nog eens een keuken, maar dan met twee koelkasten. Door middel van een schuifdeur kom je op het terras waar een grote grill staat en waar we vast en zeker gebruik van gaan maken! Mijn huisgenoten bestaan uit de volgende mensen: Aart uit Nederland, waarmee ik toevallig ook dezelfde taalcursus op UCA doe, Ivan uit Colombia en een meisje uit Oostenrijk wat nog moet arriveren.

Eenmaal rondgekeken heb ik mijn koffer uitgepakt en vond ik eigenlijk meteen de reisstekker waar ik naar zocht, dat was wel een beetje taai. Verder was het serieus nog wel handig geweest om nog een extra reisstekker te hebben, omdat ik nu maar één apparaat tegelijkertijd kan opladen. Alom foute keuzes dus en het is pas dag 1.

’s Avonds rond een uur of zeven kwam Aart thuis van zijn reis uit Uruguay en hebben we op het terras nog wat gedronken samen met zijn moeder, die de komende dagen hier ook nog is en vanavond voor ons gaat koken! Nadat het bier op was, zijn we Palermo (de wijk waarin ik woon) ingegaan en zijn we wat gaan eten. De hoeveelheden die je hier krijgt is echt niet normaal. Een dik stuk vlees waar je in Nederland makkelijk meer dan dertig euro voor betaalt, haal je hier even op voor ongeveer een tientje.

Na het eten zijn we redelijk op tijd naar bed gegaan, omdat ik moe was en de volgende dag om 9 uur de eerste taalcursus voor de boeg stond.
In de maandagochtendspits doe je er ongeveer veertig minuten over om van ons huis naar UCA een kleine afstand van 7 km te overbruggen. Desondanks dat de grote weg hier toch wel zeker uit zo’n acht banen (of meer?) bestaat, is het nog steeds zo druk dat je lang onderweg bent. Op zich ook niet heel gek als je je bedenkt dat er hier drie miljoen mensen wonen en nog eens negen miljoen in Groot-Buenos Aires.
Op maandag had ik de eerste taalles. Het was goed te volgen en erg interessant. De professor heeft haar aandacht te verdelen over vijf mensen: in onze klas zitten nog een jongen en meisje uit Australië en een meisje uit Mozambique (Pim, kan wel alvast even voor je netwerken?!).

Na de les hebben we een subte (pas voor de metro) gekocht en een simkaart gekocht. Ik heb vanuit Nederland alvast een nieuwe mobiel meegenomen voor het geval als de goede gestolen wordt en in deze mobiel heb ik mijn Argentijnse simkaart gedaan. Ik ben dus minder goed te bereiken op mijn Nederlandse nummer.
Voor de komende maand ziet het er naar uit dat ik veel met de taalcursus bezig ben, maar de verscheidene organisaties, die hier voor studenten wat organiseren, zitten in februari niet stil en hebben zij ook al wat op de planning staan. Zo ga ik bijvoorbeeld donderdag naar een museum met de taalcursus en bespreken we wat we hier in Zuid-Amerika echt willen zien: Patagonië staat bij iedereen toch wel ver boven aan, de watervallen tussen Brazilië en Argentinië gaan zeker bezocht worden, Machu Picchu en de Copa America. Deze vindt plaats in de maand augustus in Brazilië, wanneer wij vakantie hebben. Echter, voor nu is het zaak dat we de stad maar eens leren kennen, want dat is me de eerste dagen wel opgevallen: er is hier zo veel te zien en te beleven. Iedere wijk heeft zijn eigen karakter, dus dat is heel tof.

Ik hoop dat ik jullie tijd niet zo verdaan heb met mijn verhaal, zoals ik wel bij de werknemer van Londen Gatwick. Ik verwacht dat ik de komende maanden nog meer zal gaan schrijven. Laat maar even weten wat je ervan vindt!

Hasta pronto,

Willem

Ps. Voor iedere spel-, taal- of stijlfout trek ik een rietadt @jelco