Buenos Aires es mi nueva casa
13 Februari 2019 | Argentinië, Buenos Aires
Lieber Leute,
Inmiddels ben ik volledig geïntegreerd geraakt in de Zuid-Amerikaanse wereld en neem jullie dan ook graag mee in het alledaagse hier. Geniet.
Op dinsdagochtend (5 februari red.) kwamen we (Aart (huisgenoot) en ik) er pas achter hoe ongelofelijk druk het in de ochtendspits is en el subte. Soms moet je (een paar keer) wachten voordat je de metro in kan, omdat hij dus al vol is voordat hij bij ons station komt. Een ritje met de metro kost je ook maar 15 peso (dat is 40 cent), dus heel erg is dat wachten nu ook weer niet. Een Australische vriend van de Spaans cursus woont nog twee stations verder en hij moet vaak nog langer wachten. Het is gedurende de week iedere dag drukker geworden (ook overdag), omdat de vakantie op zijn einde loopt en de mensen weer aan het werk gaan. Na college hebben we geld gewisseld bij het wisselkantoor en zijn we wat gaan drinken met de moeder van Aart. Na de nodige pils heeft zij nog een rijsttafel voor alle huisgenoten, dus mam de bal ligt nu bij jou. Nog meer als ik jullie vertel dat ze ook nog op maandag mijn lievelingseten spaghetti ons voorgeschoteld heeft.
Om de week door midden te breken zijn we – Aart, Aart’s mam en ik – op woensdag na college naar La Boca gegaan. Oh ja zeker, die gevaarlijke wijk. Er is op woensdag daar een grote markt en het was best toeristisch. Zolang je niet te ver de wijk in gaat, schijnt het oké te zijn. Vooralsnog klopt dat gelukkig. Het stadion van de La Boca – La Bombonera – is heel indrukwekkend en vrijwel alle aangrenzende straten schitteren in het Geel en Blauw van de plaatselijke FC. ‘Het centrum’ van de wijk kenmerkt zich door de vele kleurrijke huizen. Nadat we de nodige foto’s hebben genomen, zijn we met een taxi in een wijk voor Palermo afgezet en hebben we daar in een café Real Madrid – Barcelona gekeken. Het stereotype van de voetbalgekte in Argentinië is dan ook helemaal waar, omdat in dit café – in andere overigens ook – minimaal tien tv’s hangen met de wedstrijd op. De avond hebben we afgesloten bij een goed Italiaans restaurant en vervolgens nog een kleine borrel bij ‘Van Koningbar’. Iedere eerste woensdag van de maand is er namelijk een Nederlandse avond. Aart heeft een vriend van thuis, wiens vader, opa en oma in Buenos Aires wonen. Zij waren ook aanwezig en de vader vertelde dat hij een partnerschap (geen seizoenkaart) heeft bij La Boca. Echt ziek, want het is een relatief arme wijk en er is een rij tot Tokyo met de aanmeldingen voor een seizoenkaart. Met een partnerschap kun je dus ook al kaarten regelen, maar dat je dus ook kunt gaan wanneer je wilt, is dus geen garantie. Voor zo’n partnerschap betaal je iets van twintig peso (vijf euro). Wanneer we geluk hebben, kunnen we dus een keer naar een wedstrijd, dat wordt gekkenhuis.
Naast het feit dat we dus theorie krijgen over de Spaanse taal, maken we ook culturele uitstappen. Zodoende zijn we op donderdag naar Teatro Colon geweest. Dit is een groot theater waar we een rondleiding krijgen. Het was vooral groot en massief, maar verder niet heel anders wat je zou kunnen treffen in steden als Boedapest, Wenen, etc.
Nu wat meer over de taalcursus. De eerste week kregen we les van Mercedes. Ik denk dat zij een invaller was en de echte docent pas een week later inzetbaar was in verband met vakantie. De Australische jongen sprak geen woord Spaans - overigens had hij bij vertrek ook nog geen hostel of ook maar iets dergelijks geboekt, waarom zou je? – dus voor hem was de eerste week een groot probleem. Logischerwijze werd dat ook ons probleem, omdat hij de les veel ophield. Aan het eind van de week is besloten dat hij extra taken krijgt, dus dat probleem is wel opgelost. Overigens is Laura – de nieuwe docent – wat effectiever, wat betekent dat zij eerder een synoniem in het Engels geeft en wat sneller doorpakt. Voor ons – Aart, Marion (Frans meisje wat studeert in Australië) en mij – is dit dus een hele vooruitgang en vervelen we ons ook niet zo. Volgens Marion is D’arcy ook de stereotype Australiër: een soort van kruising van een surfer en hipster. Zo gelooft hij bijvoorbeeld dat het mogelijk is dat men zich met zestien jaren oud een vrouw voelt, op je twintigste een man en vervolgens op je dertigste kan besluiten om als genderneutraal door het leven te gaan. Oke dan. Ik bestempel me zelf als best liberaal, maar dit gaat voor mij ook een hele brug te ver. Verder prima gast hoor! We lachen veel met elkaar en hij komt ook bij ons wonen in Casa Uriarte.
Na de laatste les van de eerste week zijn we aan de boulevard wat gaan eten. Tijdens het eten kwamen liedjes van Chef Special en Ilse de Lange voorbij. Ik had geen idee, dat zij internationaal ook gedraaid worden. Het duurde ook wel even voordat ik door had, dat het Nederlandse liederen waren. Eigenlijk het hele weekend was ik doodmoe. Zaterdag hebben we alleen El Museo Nacional Artes Decorativas bezocht met de mensen van de taalcursus en zondag heb ik de hele dag niks gedaan. Ik kwam zondagochtend aan en dan meteen een drukke week Spaanse les en een hele andere cultuur, dus het is ook niet zo heel gek dat we geen puf meer over hadden om de stad in te trekken. Op zondagavond vierde Marion nog wel haar verjaardag in San Telmo (wéér een andere wijk) en daarna zijn we met de drie meiden uit de USA (van de andere groep Spaans) nog wat gaan drinken op Plaza Serrano, Palermo.
Maandag maakte we kennis met de nieuwe docent: Laura Sobral. Ik ben heel blij met haar, omdat ze dus wat sneller door de stof heen gaat. ’s Avonds hebben we nog kunnen genieten van een bordje rijsttafel van de week ervoor die we ingevroren hebben. Vlak voor het slapen heb ik nog een rondje door de wijk gedaan, om het hier wat beter te leren kennen, maar vooral om de mooie tekeningen te kunnen zien op de muren hier. Op dinsdag heb ik ook veel door de stad gelopen en ’s avonds nog wat gedronken met wat andere Nederlanders en een Let die hier ook op exchange zijn. Meteen maar een groepsappie aan gemaakt en vandaag samen Ajax – Real gekeken. Het begint er op te lijken dat Buenos Aires steeds meer mijn thuis wordt en ben eigenlijk ook wel helemaal op mijn plek hier. Voor de wedstrijd hebben Aart en ik Marion Palermo laten zien en zijn we gaan lunchen. Aan het eind van de lunch hebben we ons huiswerk gemaakt en eigenlijk net voordat we klaar waren. Stond er al een vent naast ons te ‘bellen’. Op een gegeven vroeg hij of hij een pen aan ons, omdat hij wat moest noteren. Blijkbaar was het een nieuwe student, want hij is een particuliere Spaans docent. Nou, super toevallig zeg! Wij waren net met Spaans huiswerk bezig. Het is hier best normaal om tijdens het uiteten aangesproken te worden door mensen die je iets willen aanbieden. Ik denk dat die vent ons al Engels hoorde praten en zodoende dacht dat wel wat bij kon brengen op het gebied van de Spaanse taal. Uiteindelijk hebben we 45 minuten met hem gepraat en blijkt dat assertiviteit wel beloond wordt, omdat ik denk dat ik na de cursus van UCA bij hem langs ga om nog beter te worden. Hij vertelde ook dat hij met zijn studenten ook wat verder het land intrekt, bijvoorbeeld naar paardenraces en mooie natuurgebieden.
Ik sluit deze keer af met bepaalde zaken die me opgevallen zijn in de eerste week. Zo worden honden hier echt op een voetstuk geplaatst. Voor de baasjes hier zijn ze heilig en lopen ze er tiptop bij. Zo mogen zij bijvoorbeeld gratis mee in het openbaar vervoer (geen idee of dat in Nederland ook zo is, maar er wordt hier overduidelijk gecommuniceerd dat ze welkom zijn. In tegenstelling tot honden, heb ik nog maar één kat gezien.
Bij bepaalde providers is bij aankoop van een pakketje GB’s, smsjes of minuten bellen, WhatsApp gratis. Ideaal dus! Beetje zoals ik dat bij mijn abonnement in Nederland met Spotify heb.
Het enige nadeel tot nu toe, vind ik dat je hier meer relatief veel geld, weinig concreet kan kopen. Of ja, niet zozeer dat je veel geld moet nemen om veel te kunnen kopen, maar dat je na aankoop met zoveel ‘klein geld = vijf, tien, twintig en vijftig peso’. Eigenlijk geldt alleen honderd, tweehonderd en vijfhonderd mee. Duizend is dan weer te veel en dat accepteren ze niet overal. T’is ook altijd wa he.
De straten zijn schoon: wanneer we naar de metro lopen zijn diverse mensen al bezig met het schoonspuiten van hun stuk straat. Verder wordt todos los días het vuil geleegd.
Op zondag zijn veel winkels dicht. Het land is nog altijd vrij katholiek. Op UCA (Universidad Catolicá Argentina) is er zelfs een kerk. De uni waar ik heen ga, is dan veelal ook voor de Argentijnen die het thuis wat breder hebben en conservatief van aard zijn. Wanneer je hier overigens slaagt, wordt je helemaal ondergegooid met voedsel: meel, eieren, melk en ga zo maar verder. Het doel is dat je er daarna versiersels op je blijven plakken, zodat je er nog enigszins goed uitziet. Daarna wordt er een foto gemaakt van de geslaagde in een door de familie gemaakte Photobooth.
Het aantal graden celcius loopt hier iedere dag een beetje op. Je begint in feite de week met 22 graden dan loopt het op naar een hoogtepunt van zo’n 33 graden. Hierna breekt de hel los. Dit herhaalt zich in elk geval de hele zomer al. Ik denk ook dat dit warme weer in combinatie met de grote porties bij uiteten ervoor zorgen dat ik naast de normale maaltijden, nooit honger heb. Een voordeel dus, maar een nadeel zijn de muggen, die mij maar al te goed weten te vinden. Gelukkig zijn er deze week wat minder en word ik niet meer gestoken.
Tot slot wordt er ontzettend veel geschooid en worden te pas en te onpas kinderen daarvoor ingezet. Zo wordt er gezongen in de metro, kaarttrucs, allerlei kwakzalverijen en pennen (en allemaal andere rotzooi) op je tafel gelegd bij het uiteten. Vervolgens komen ze terug om te kijken of je het wilt kopen. Het meest schrijnende is eigenlijk nog wanneer er gezinnen langskomen wanneer ze alleen al het koekje van je koffie vragen en je dan zegt dat ze ook het brood mogen hebben en ze niet weten hoe snel ze dit moeten pakken. Het verschil tussen rijk en arm is hier echt heel groot. De meeste ‘schooiers’ komen ook niet uit Argentinië, maar uit El Salvador of Venezuela.
Nou, dit was de eerste echt volle week. Ik kijk heel erg uit naar de komende weken, waarin ik de taal nog beter ga spreken. Wanneer je ondergedompeld wordt, spreek je het snel veel beter!
Saludos,
Willem
Inmiddels ben ik volledig geïntegreerd geraakt in de Zuid-Amerikaanse wereld en neem jullie dan ook graag mee in het alledaagse hier. Geniet.
Op dinsdagochtend (5 februari red.) kwamen we (Aart (huisgenoot) en ik) er pas achter hoe ongelofelijk druk het in de ochtendspits is en el subte. Soms moet je (een paar keer) wachten voordat je de metro in kan, omdat hij dus al vol is voordat hij bij ons station komt. Een ritje met de metro kost je ook maar 15 peso (dat is 40 cent), dus heel erg is dat wachten nu ook weer niet. Een Australische vriend van de Spaans cursus woont nog twee stations verder en hij moet vaak nog langer wachten. Het is gedurende de week iedere dag drukker geworden (ook overdag), omdat de vakantie op zijn einde loopt en de mensen weer aan het werk gaan. Na college hebben we geld gewisseld bij het wisselkantoor en zijn we wat gaan drinken met de moeder van Aart. Na de nodige pils heeft zij nog een rijsttafel voor alle huisgenoten, dus mam de bal ligt nu bij jou. Nog meer als ik jullie vertel dat ze ook nog op maandag mijn lievelingseten spaghetti ons voorgeschoteld heeft.
Om de week door midden te breken zijn we – Aart, Aart’s mam en ik – op woensdag na college naar La Boca gegaan. Oh ja zeker, die gevaarlijke wijk. Er is op woensdag daar een grote markt en het was best toeristisch. Zolang je niet te ver de wijk in gaat, schijnt het oké te zijn. Vooralsnog klopt dat gelukkig. Het stadion van de La Boca – La Bombonera – is heel indrukwekkend en vrijwel alle aangrenzende straten schitteren in het Geel en Blauw van de plaatselijke FC. ‘Het centrum’ van de wijk kenmerkt zich door de vele kleurrijke huizen. Nadat we de nodige foto’s hebben genomen, zijn we met een taxi in een wijk voor Palermo afgezet en hebben we daar in een café Real Madrid – Barcelona gekeken. Het stereotype van de voetbalgekte in Argentinië is dan ook helemaal waar, omdat in dit café – in andere overigens ook – minimaal tien tv’s hangen met de wedstrijd op. De avond hebben we afgesloten bij een goed Italiaans restaurant en vervolgens nog een kleine borrel bij ‘Van Koningbar’. Iedere eerste woensdag van de maand is er namelijk een Nederlandse avond. Aart heeft een vriend van thuis, wiens vader, opa en oma in Buenos Aires wonen. Zij waren ook aanwezig en de vader vertelde dat hij een partnerschap (geen seizoenkaart) heeft bij La Boca. Echt ziek, want het is een relatief arme wijk en er is een rij tot Tokyo met de aanmeldingen voor een seizoenkaart. Met een partnerschap kun je dus ook al kaarten regelen, maar dat je dus ook kunt gaan wanneer je wilt, is dus geen garantie. Voor zo’n partnerschap betaal je iets van twintig peso (vijf euro). Wanneer we geluk hebben, kunnen we dus een keer naar een wedstrijd, dat wordt gekkenhuis.
Naast het feit dat we dus theorie krijgen over de Spaanse taal, maken we ook culturele uitstappen. Zodoende zijn we op donderdag naar Teatro Colon geweest. Dit is een groot theater waar we een rondleiding krijgen. Het was vooral groot en massief, maar verder niet heel anders wat je zou kunnen treffen in steden als Boedapest, Wenen, etc.
Nu wat meer over de taalcursus. De eerste week kregen we les van Mercedes. Ik denk dat zij een invaller was en de echte docent pas een week later inzetbaar was in verband met vakantie. De Australische jongen sprak geen woord Spaans - overigens had hij bij vertrek ook nog geen hostel of ook maar iets dergelijks geboekt, waarom zou je? – dus voor hem was de eerste week een groot probleem. Logischerwijze werd dat ook ons probleem, omdat hij de les veel ophield. Aan het eind van de week is besloten dat hij extra taken krijgt, dus dat probleem is wel opgelost. Overigens is Laura – de nieuwe docent – wat effectiever, wat betekent dat zij eerder een synoniem in het Engels geeft en wat sneller doorpakt. Voor ons – Aart, Marion (Frans meisje wat studeert in Australië) en mij – is dit dus een hele vooruitgang en vervelen we ons ook niet zo. Volgens Marion is D’arcy ook de stereotype Australiër: een soort van kruising van een surfer en hipster. Zo gelooft hij bijvoorbeeld dat het mogelijk is dat men zich met zestien jaren oud een vrouw voelt, op je twintigste een man en vervolgens op je dertigste kan besluiten om als genderneutraal door het leven te gaan. Oke dan. Ik bestempel me zelf als best liberaal, maar dit gaat voor mij ook een hele brug te ver. Verder prima gast hoor! We lachen veel met elkaar en hij komt ook bij ons wonen in Casa Uriarte.
Na de laatste les van de eerste week zijn we aan de boulevard wat gaan eten. Tijdens het eten kwamen liedjes van Chef Special en Ilse de Lange voorbij. Ik had geen idee, dat zij internationaal ook gedraaid worden. Het duurde ook wel even voordat ik door had, dat het Nederlandse liederen waren. Eigenlijk het hele weekend was ik doodmoe. Zaterdag hebben we alleen El Museo Nacional Artes Decorativas bezocht met de mensen van de taalcursus en zondag heb ik de hele dag niks gedaan. Ik kwam zondagochtend aan en dan meteen een drukke week Spaanse les en een hele andere cultuur, dus het is ook niet zo heel gek dat we geen puf meer over hadden om de stad in te trekken. Op zondagavond vierde Marion nog wel haar verjaardag in San Telmo (wéér een andere wijk) en daarna zijn we met de drie meiden uit de USA (van de andere groep Spaans) nog wat gaan drinken op Plaza Serrano, Palermo.
Maandag maakte we kennis met de nieuwe docent: Laura Sobral. Ik ben heel blij met haar, omdat ze dus wat sneller door de stof heen gaat. ’s Avonds hebben we nog kunnen genieten van een bordje rijsttafel van de week ervoor die we ingevroren hebben. Vlak voor het slapen heb ik nog een rondje door de wijk gedaan, om het hier wat beter te leren kennen, maar vooral om de mooie tekeningen te kunnen zien op de muren hier. Op dinsdag heb ik ook veel door de stad gelopen en ’s avonds nog wat gedronken met wat andere Nederlanders en een Let die hier ook op exchange zijn. Meteen maar een groepsappie aan gemaakt en vandaag samen Ajax – Real gekeken. Het begint er op te lijken dat Buenos Aires steeds meer mijn thuis wordt en ben eigenlijk ook wel helemaal op mijn plek hier. Voor de wedstrijd hebben Aart en ik Marion Palermo laten zien en zijn we gaan lunchen. Aan het eind van de lunch hebben we ons huiswerk gemaakt en eigenlijk net voordat we klaar waren. Stond er al een vent naast ons te ‘bellen’. Op een gegeven vroeg hij of hij een pen aan ons, omdat hij wat moest noteren. Blijkbaar was het een nieuwe student, want hij is een particuliere Spaans docent. Nou, super toevallig zeg! Wij waren net met Spaans huiswerk bezig. Het is hier best normaal om tijdens het uiteten aangesproken te worden door mensen die je iets willen aanbieden. Ik denk dat die vent ons al Engels hoorde praten en zodoende dacht dat wel wat bij kon brengen op het gebied van de Spaanse taal. Uiteindelijk hebben we 45 minuten met hem gepraat en blijkt dat assertiviteit wel beloond wordt, omdat ik denk dat ik na de cursus van UCA bij hem langs ga om nog beter te worden. Hij vertelde ook dat hij met zijn studenten ook wat verder het land intrekt, bijvoorbeeld naar paardenraces en mooie natuurgebieden.
Ik sluit deze keer af met bepaalde zaken die me opgevallen zijn in de eerste week. Zo worden honden hier echt op een voetstuk geplaatst. Voor de baasjes hier zijn ze heilig en lopen ze er tiptop bij. Zo mogen zij bijvoorbeeld gratis mee in het openbaar vervoer (geen idee of dat in Nederland ook zo is, maar er wordt hier overduidelijk gecommuniceerd dat ze welkom zijn. In tegenstelling tot honden, heb ik nog maar één kat gezien.
Bij bepaalde providers is bij aankoop van een pakketje GB’s, smsjes of minuten bellen, WhatsApp gratis. Ideaal dus! Beetje zoals ik dat bij mijn abonnement in Nederland met Spotify heb.
Het enige nadeel tot nu toe, vind ik dat je hier meer relatief veel geld, weinig concreet kan kopen. Of ja, niet zozeer dat je veel geld moet nemen om veel te kunnen kopen, maar dat je na aankoop met zoveel ‘klein geld = vijf, tien, twintig en vijftig peso’. Eigenlijk geldt alleen honderd, tweehonderd en vijfhonderd mee. Duizend is dan weer te veel en dat accepteren ze niet overal. T’is ook altijd wa he.
De straten zijn schoon: wanneer we naar de metro lopen zijn diverse mensen al bezig met het schoonspuiten van hun stuk straat. Verder wordt todos los días het vuil geleegd.
Op zondag zijn veel winkels dicht. Het land is nog altijd vrij katholiek. Op UCA (Universidad Catolicá Argentina) is er zelfs een kerk. De uni waar ik heen ga, is dan veelal ook voor de Argentijnen die het thuis wat breder hebben en conservatief van aard zijn. Wanneer je hier overigens slaagt, wordt je helemaal ondergegooid met voedsel: meel, eieren, melk en ga zo maar verder. Het doel is dat je er daarna versiersels op je blijven plakken, zodat je er nog enigszins goed uitziet. Daarna wordt er een foto gemaakt van de geslaagde in een door de familie gemaakte Photobooth.
Het aantal graden celcius loopt hier iedere dag een beetje op. Je begint in feite de week met 22 graden dan loopt het op naar een hoogtepunt van zo’n 33 graden. Hierna breekt de hel los. Dit herhaalt zich in elk geval de hele zomer al. Ik denk ook dat dit warme weer in combinatie met de grote porties bij uiteten ervoor zorgen dat ik naast de normale maaltijden, nooit honger heb. Een voordeel dus, maar een nadeel zijn de muggen, die mij maar al te goed weten te vinden. Gelukkig zijn er deze week wat minder en word ik niet meer gestoken.
Tot slot wordt er ontzettend veel geschooid en worden te pas en te onpas kinderen daarvoor ingezet. Zo wordt er gezongen in de metro, kaarttrucs, allerlei kwakzalverijen en pennen (en allemaal andere rotzooi) op je tafel gelegd bij het uiteten. Vervolgens komen ze terug om te kijken of je het wilt kopen. Het meest schrijnende is eigenlijk nog wanneer er gezinnen langskomen wanneer ze alleen al het koekje van je koffie vragen en je dan zegt dat ze ook het brood mogen hebben en ze niet weten hoe snel ze dit moeten pakken. Het verschil tussen rijk en arm is hier echt heel groot. De meeste ‘schooiers’ komen ook niet uit Argentinië, maar uit El Salvador of Venezuela.
Nou, dit was de eerste echt volle week. Ik kijk heel erg uit naar de komende weken, waarin ik de taal nog beter ga spreken. Wanneer je ondergedompeld wordt, spreek je het snel veel beter!
Saludos,
Willem
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
