Een maand in het paradijs
28 Februari 2019 | Argentinië, Buenos Aires
Buenos días,
Alles went, zullen we maar zeggen. Vandaar dat een nieuwe blog wat langer op zich heeft laten wachten.
De dag na de laatste blog, hadden Aart en ik afgesproken met wat andere gasten van een andere universiteit. Wij zijn wat gaan drinken bij de Irish Pub en zaten uiteindelijk met twee taalcursussen van twee uni’s lekker te pilzen. Uiteindelijk waren we met zes Nederlands, een Let en een gast uit Australië. Dit is de groep waar we vanaf toen eigenlijk zo’n beetje alles samen hebben gedaan. Wekelijks op vrijdag een barbecue met vaak nog veel meer andere uitwisselingsstudenten (denk aan zo’n dertig man) en op zaterdag op stap. Dit komt er doordeweeks niet echt van, omdat we om 9 taalcursus hebben.
Bij de taalcursus zitten ook culturele activiteiten inbegrepen: zo zijn we naar een van de plekken geweest waar gemarteld werd. Dit stamt uit de tijd van het laatste regime (Videla). Daarnaast ook naar het immigrantenhotel/-museum. Daar werd uit de reden verteld dat er hier vrijwel geen mensen leven met een Afrikaanse achtergrond: zij werden veelal gebruikt tijdens oorlogen en dat betekende vrijwel de dood. Mochten zij wel terugkeren, stierven ze aan een van de vele ziektes, die de Westerse kolonisten hadden meegebracht Europa. Verder ook opvallend, dat ze spreken over immigranten, omdat eigenlijk de Spaanse overheersers zelf ook immigranten waren. Op de vraag hoe ze dat zelf zagen, geven ze niet echt antwoord. Gelukkig deelde hij wel mee dat emigreren een mensenrecht is, dus mocht er nog iemand naar Argentinië willen: u bent welkom.
Op zondag 17 februari zijn Aart en ik naar een wedstrijd van Boca Juniors geweest. Alles wat je er van verwacht, is waar. Immens enthousiast publiek, want zelfs bij een tegengoal bleven ze zingen. Eigenlijk schaalde ze het niveau nog een tandje op, waardoor de 2-1 vlak daarna binnengetikt werd. Over de wijk Boca doen veelal negatieve verhalen de ronde: ondanks dat mijn lasagne net soep was, ben ik ronduit positief over deze ‘achterstandswijk’. Oké, je moet wel altijd blijven opletten hier, maar er wordt in mijn ogen wel snel te veel toneel gemaakt van de mogelijke gevaren. Zolang je bij de grote groep mensen blijft en niet de kleinere straten induikt, is er niks aan de hand. Boca is dan ook de moeite waard om te bezoeken. Het is een oude sloppenwijk, maar ze hebben het op weten te fleuren met veel muurschilderijen en het verven van platen in verscheidende kleuren.
Uit dit avontuur bleek ook wel de corruptie in dit land. De mensen die de seizoenkaarten doorverkochten, haalden die op bij weer andere mensen. De mensen die ze aan ons dus verpatsten, hadden weer een mannetje dat ons mee naar binnen nam. Dit bleek een van de mensen te zijn uit de serie van Boca die op Netflix te vinden is (aanrader!). Niet de minste dus. Dit werd – pijnlijk – duidelijk toen ik met mijn seizoenkaart naar binnen wilde en daar tegen gehouden werd. Ik had namelijk een seizoenkaart van een vrouw. De beveiliger vroeg of ik dat was. Ik moest mijn lach best wel inhouden, want iedereen kon zien dat ik dat niet was. Ik ben bij PSV ook niet gewend dat ze daar zo moeilijk overdeden. Maar goed, ik werd dus naar een ander mannetje gestuurd, die vroeg hetzelfde en om mijn ID. Wij gingen overigens met een grote groep naar binnen en iedereen zag ons, met die vent, dus wist gelijk hoe laat het weer was. Moeilijk veel beveiliging vanuit politie, met grote wapens. Uiteindelijk gaf ik mijn ID aan die vent, vroeg hoe ik er aan kwam, maar voordat ik kon antwoorden schreeuwde die vent waar we mee naar binnen gingen iets en mocht ik door. Met wat vrouwen uit Zweden en Duitsland hebben we de wedstrijd gekeken en daarna naar bed.
Naast Boca, heb je hier zo’n 47 andere wijken met allemaal verschillende karakters, maar de meest belangrijke / mooiste zijn: Puerto Madero (hier ligt de uni), Recolleta (meest luxueuze wijk), Palermo (meest hippe wijk voor studenten / expats), San Telmo en dus Boca.
Na college maken we vaak van de gelegenheid gebruik om nog wat extra museums te bezoeken of we duiken een andere wijk in. In de derde week van mijn aanwezigheid hier zijn we zowel naar het museum van Eva Perron geweest. Dit is gelegen in het kindertehuis van haar stichting. Aan de hand van zeven verschillende jurken wordt je in het eerste vertrek haar levensverhaal verteld. Naarmate je meer ziet van het optrekje, krijg je nog meer van haar leven te zien. Enigszins vreemd was het einde van het museum, omdat bij het een-na-laatste vertrek je haar toppunt ziet. Dit is de speech waar zij zich als vice-premier achter haar man (president) schaart, omdat juist haar populariteit toeneemt, maar die van hem afneemt. In het volgende vertrek is haar begrafenis. Ook al is in werkelijkheid haar dood snel ingetreden, had het wel wat minder ongeraffineerd gemogen. Zo werd er bijvoorbeeld niet echt verteld waar ze nu aan overleden was en ook niet hoelang ze ziek geweest is. De dag daarna zijn we naar de begraafplaats in Recolleta geweest, waar we haar graf gezien hebben. Mensen worden hier begraven is soort van kleine monumenten, waar zo ook mensen ingewoond zouden kunnen hebben. Vanaf de buitenkant kun je vaak ook gewoon de kisten zien liggen. Gelukkig stinkt het er niet.
Op de vrije zaterdag en zondag ben ik vaak brak, rust ik uit van de week en lopen we door parken of pakken nog een museum mee. Op een van deze zaterdagen ben ik helemaal niet naar buiten gegaan, omdat ook hier warmterecords kunnen breken: in februari was het nog nooit zo warm (verschillende media maakten hier melding van, maar met verschillende temperaturen: in elk geval meer dan 38 graden) in Palermo.
Nog wat meer over het detentiecentrum waar we zijn geweest. Nu heet het: Espacio Memorio y Derechos Humos). Destijds heette het ‘El centro clandestino de Detención, Torturo y Exterminio’. Tijdens het laatste regime van 1976 tot 1983 werden hier tegenstanders (in elk denkbare vorm: o.a. religie / politiek) gevangen genomen, gehoord en gemarteld. Dit terwijl op het terrein ook een studenten van de marine les hadden. Daarbij staat het centrum ook gewoon midden in een woonwijk en daarbij ook nog aan de rand van een van de meest belangrijke wegen om Buenos Aires in te komen. Eigenlijk bizar om te bedenken, dat dit nog heeft plaats kunnen vinden meer dan 40 jaar na de Tweede Wereldoorlog. Bovendien is het ook nog geen 36 jaar geleden gebeurd.
Op weg van de uni naar het detentiecentrum reden we langs een sloppenwijk. Wij vroegen ons altijd al af waar de bedelaars woonde. Aangezien zij met veel kinderen zijn en we die niet op straat zien slapen, moesten zij wel ergens wonen. Ik noem het een sloppenwijk, maar het is niet zo rampzalig als in Rio. Daarentegen zien de huizen er allerminst fraai uit: het zijn in feite gewoon blokken op elkaar gestapeld, met wat cement, bedradingen en geloof dat ik waterleidingen zag. We vroegen aan onze docent of we daar heen konden:
‘Nope, you’ll be robbed!’
“And if we just go without cash, keys and phones’
‘then you’ll be dead’
We kwamen dus van een koude kermis thuis en gaan daar dus sowieso niet heen. In tegenstelling wat ik eerder berichtte, vertrouw ik de lokale mensen hier wel op hun woord en de internetridders en bangmakerijen uit Nederland, niet. Verder vertelde de docent ook, dat kinderen hier niet op straat kunnen spelen, omdat ze anders gejat worden en verkocht. Mogen vrouwen vijf jaar eerder met pensioen (porque somos especial). Was er na de aanslag op 11 september 2001 hier de grootste economische tegenslag in jaren. Er kon niets meer uit de muur getrokken worden, dus de enige manier om nog geld van de bank te ‘krijgen’, was door te investeren in huizen en auto’s. Zal de economische malaise hier nooit ophouden. Dit boeit ze ook niet, nu ze er toch al aangewend zijn. Hebben studenten hier bij het halen van een vak, vier kansen per jaar.
Afgelopen zondag ben ik met een groep naar San Telmo gegaan. Daar is iedere zondag een grote markt met live-muziek en mensen dansen dan ook gewoon op straat. Toen het eten op was, hebben we een übertje gepakt en zijn we naar de andere kant van de stad vertrokken om naar de hockeywedstrijd Argentinië – Nederland gegaan. We hadden geen kaartjes, maar we namen de gok om daar nog wat te kunnen kopen. Ook al wisten we dat het uitverkocht was, het blijft Argentinië en misschien is er wel iemand die verkoopt. Dit was helaas niet zo. Gelukkig hoorde een mevrouw ons bedelen en gaf ons zomaar vijf *gratis* kaartjes.
Deze week was eigenlijk niet zo speciaal, hebben een paar keer de parrilla (barbecue) aangegooid en wat gezopen, maar voornamelijk wat voorbereid voor het tentamen van morgen. Na het tentamen gaan we uitgebreid lunchen met de klas, want naar alle waarschijnlijk hebben we de cursus dan afgerond en nemen we daarbij ook afscheid van het Franse meisje, omdat zij weer naar huis gaat. ’s Avonds pakken we de bus naar de watervallen van Iguazu. Een van de zeven wereldwonderen, dat mag hopelijk ook zo zijn, want we zitten (ik lig, want ik heb een bed) zo’n achttien uur in dat pokke ding. We gaan daar met een grote groep studenten carnaval vieren en de watervallen bekijken, vanuit: Brazilië, Argentinië en Paraguay.
Tot wederziens.
Oma en Opa, ik heb jullie brief in goede orde ontvangen. Hartelijk bedankt voor de brief! Voor oma heb ik een boekenlegger gekocht uit het museum van Eva Perron (Evita)
Alles went, zullen we maar zeggen. Vandaar dat een nieuwe blog wat langer op zich heeft laten wachten.
De dag na de laatste blog, hadden Aart en ik afgesproken met wat andere gasten van een andere universiteit. Wij zijn wat gaan drinken bij de Irish Pub en zaten uiteindelijk met twee taalcursussen van twee uni’s lekker te pilzen. Uiteindelijk waren we met zes Nederlands, een Let en een gast uit Australië. Dit is de groep waar we vanaf toen eigenlijk zo’n beetje alles samen hebben gedaan. Wekelijks op vrijdag een barbecue met vaak nog veel meer andere uitwisselingsstudenten (denk aan zo’n dertig man) en op zaterdag op stap. Dit komt er doordeweeks niet echt van, omdat we om 9 taalcursus hebben.
Bij de taalcursus zitten ook culturele activiteiten inbegrepen: zo zijn we naar een van de plekken geweest waar gemarteld werd. Dit stamt uit de tijd van het laatste regime (Videla). Daarnaast ook naar het immigrantenhotel/-museum. Daar werd uit de reden verteld dat er hier vrijwel geen mensen leven met een Afrikaanse achtergrond: zij werden veelal gebruikt tijdens oorlogen en dat betekende vrijwel de dood. Mochten zij wel terugkeren, stierven ze aan een van de vele ziektes, die de Westerse kolonisten hadden meegebracht Europa. Verder ook opvallend, dat ze spreken over immigranten, omdat eigenlijk de Spaanse overheersers zelf ook immigranten waren. Op de vraag hoe ze dat zelf zagen, geven ze niet echt antwoord. Gelukkig deelde hij wel mee dat emigreren een mensenrecht is, dus mocht er nog iemand naar Argentinië willen: u bent welkom.
Op zondag 17 februari zijn Aart en ik naar een wedstrijd van Boca Juniors geweest. Alles wat je er van verwacht, is waar. Immens enthousiast publiek, want zelfs bij een tegengoal bleven ze zingen. Eigenlijk schaalde ze het niveau nog een tandje op, waardoor de 2-1 vlak daarna binnengetikt werd. Over de wijk Boca doen veelal negatieve verhalen de ronde: ondanks dat mijn lasagne net soep was, ben ik ronduit positief over deze ‘achterstandswijk’. Oké, je moet wel altijd blijven opletten hier, maar er wordt in mijn ogen wel snel te veel toneel gemaakt van de mogelijke gevaren. Zolang je bij de grote groep mensen blijft en niet de kleinere straten induikt, is er niks aan de hand. Boca is dan ook de moeite waard om te bezoeken. Het is een oude sloppenwijk, maar ze hebben het op weten te fleuren met veel muurschilderijen en het verven van platen in verscheidende kleuren.
Uit dit avontuur bleek ook wel de corruptie in dit land. De mensen die de seizoenkaarten doorverkochten, haalden die op bij weer andere mensen. De mensen die ze aan ons dus verpatsten, hadden weer een mannetje dat ons mee naar binnen nam. Dit bleek een van de mensen te zijn uit de serie van Boca die op Netflix te vinden is (aanrader!). Niet de minste dus. Dit werd – pijnlijk – duidelijk toen ik met mijn seizoenkaart naar binnen wilde en daar tegen gehouden werd. Ik had namelijk een seizoenkaart van een vrouw. De beveiliger vroeg of ik dat was. Ik moest mijn lach best wel inhouden, want iedereen kon zien dat ik dat niet was. Ik ben bij PSV ook niet gewend dat ze daar zo moeilijk overdeden. Maar goed, ik werd dus naar een ander mannetje gestuurd, die vroeg hetzelfde en om mijn ID. Wij gingen overigens met een grote groep naar binnen en iedereen zag ons, met die vent, dus wist gelijk hoe laat het weer was. Moeilijk veel beveiliging vanuit politie, met grote wapens. Uiteindelijk gaf ik mijn ID aan die vent, vroeg hoe ik er aan kwam, maar voordat ik kon antwoorden schreeuwde die vent waar we mee naar binnen gingen iets en mocht ik door. Met wat vrouwen uit Zweden en Duitsland hebben we de wedstrijd gekeken en daarna naar bed.
Naast Boca, heb je hier zo’n 47 andere wijken met allemaal verschillende karakters, maar de meest belangrijke / mooiste zijn: Puerto Madero (hier ligt de uni), Recolleta (meest luxueuze wijk), Palermo (meest hippe wijk voor studenten / expats), San Telmo en dus Boca.
Na college maken we vaak van de gelegenheid gebruik om nog wat extra museums te bezoeken of we duiken een andere wijk in. In de derde week van mijn aanwezigheid hier zijn we zowel naar het museum van Eva Perron geweest. Dit is gelegen in het kindertehuis van haar stichting. Aan de hand van zeven verschillende jurken wordt je in het eerste vertrek haar levensverhaal verteld. Naarmate je meer ziet van het optrekje, krijg je nog meer van haar leven te zien. Enigszins vreemd was het einde van het museum, omdat bij het een-na-laatste vertrek je haar toppunt ziet. Dit is de speech waar zij zich als vice-premier achter haar man (president) schaart, omdat juist haar populariteit toeneemt, maar die van hem afneemt. In het volgende vertrek is haar begrafenis. Ook al is in werkelijkheid haar dood snel ingetreden, had het wel wat minder ongeraffineerd gemogen. Zo werd er bijvoorbeeld niet echt verteld waar ze nu aan overleden was en ook niet hoelang ze ziek geweest is. De dag daarna zijn we naar de begraafplaats in Recolleta geweest, waar we haar graf gezien hebben. Mensen worden hier begraven is soort van kleine monumenten, waar zo ook mensen ingewoond zouden kunnen hebben. Vanaf de buitenkant kun je vaak ook gewoon de kisten zien liggen. Gelukkig stinkt het er niet.
Op de vrije zaterdag en zondag ben ik vaak brak, rust ik uit van de week en lopen we door parken of pakken nog een museum mee. Op een van deze zaterdagen ben ik helemaal niet naar buiten gegaan, omdat ook hier warmterecords kunnen breken: in februari was het nog nooit zo warm (verschillende media maakten hier melding van, maar met verschillende temperaturen: in elk geval meer dan 38 graden) in Palermo.
Nog wat meer over het detentiecentrum waar we zijn geweest. Nu heet het: Espacio Memorio y Derechos Humos). Destijds heette het ‘El centro clandestino de Detención, Torturo y Exterminio’. Tijdens het laatste regime van 1976 tot 1983 werden hier tegenstanders (in elk denkbare vorm: o.a. religie / politiek) gevangen genomen, gehoord en gemarteld. Dit terwijl op het terrein ook een studenten van de marine les hadden. Daarbij staat het centrum ook gewoon midden in een woonwijk en daarbij ook nog aan de rand van een van de meest belangrijke wegen om Buenos Aires in te komen. Eigenlijk bizar om te bedenken, dat dit nog heeft plaats kunnen vinden meer dan 40 jaar na de Tweede Wereldoorlog. Bovendien is het ook nog geen 36 jaar geleden gebeurd.
Op weg van de uni naar het detentiecentrum reden we langs een sloppenwijk. Wij vroegen ons altijd al af waar de bedelaars woonde. Aangezien zij met veel kinderen zijn en we die niet op straat zien slapen, moesten zij wel ergens wonen. Ik noem het een sloppenwijk, maar het is niet zo rampzalig als in Rio. Daarentegen zien de huizen er allerminst fraai uit: het zijn in feite gewoon blokken op elkaar gestapeld, met wat cement, bedradingen en geloof dat ik waterleidingen zag. We vroegen aan onze docent of we daar heen konden:
‘Nope, you’ll be robbed!’
“And if we just go without cash, keys and phones’
‘then you’ll be dead’
We kwamen dus van een koude kermis thuis en gaan daar dus sowieso niet heen. In tegenstelling wat ik eerder berichtte, vertrouw ik de lokale mensen hier wel op hun woord en de internetridders en bangmakerijen uit Nederland, niet. Verder vertelde de docent ook, dat kinderen hier niet op straat kunnen spelen, omdat ze anders gejat worden en verkocht. Mogen vrouwen vijf jaar eerder met pensioen (porque somos especial). Was er na de aanslag op 11 september 2001 hier de grootste economische tegenslag in jaren. Er kon niets meer uit de muur getrokken worden, dus de enige manier om nog geld van de bank te ‘krijgen’, was door te investeren in huizen en auto’s. Zal de economische malaise hier nooit ophouden. Dit boeit ze ook niet, nu ze er toch al aangewend zijn. Hebben studenten hier bij het halen van een vak, vier kansen per jaar.
Afgelopen zondag ben ik met een groep naar San Telmo gegaan. Daar is iedere zondag een grote markt met live-muziek en mensen dansen dan ook gewoon op straat. Toen het eten op was, hebben we een übertje gepakt en zijn we naar de andere kant van de stad vertrokken om naar de hockeywedstrijd Argentinië – Nederland gegaan. We hadden geen kaartjes, maar we namen de gok om daar nog wat te kunnen kopen. Ook al wisten we dat het uitverkocht was, het blijft Argentinië en misschien is er wel iemand die verkoopt. Dit was helaas niet zo. Gelukkig hoorde een mevrouw ons bedelen en gaf ons zomaar vijf *gratis* kaartjes.
Deze week was eigenlijk niet zo speciaal, hebben een paar keer de parrilla (barbecue) aangegooid en wat gezopen, maar voornamelijk wat voorbereid voor het tentamen van morgen. Na het tentamen gaan we uitgebreid lunchen met de klas, want naar alle waarschijnlijk hebben we de cursus dan afgerond en nemen we daarbij ook afscheid van het Franse meisje, omdat zij weer naar huis gaat. ’s Avonds pakken we de bus naar de watervallen van Iguazu. Een van de zeven wereldwonderen, dat mag hopelijk ook zo zijn, want we zitten (ik lig, want ik heb een bed) zo’n achttien uur in dat pokke ding. We gaan daar met een grote groep studenten carnaval vieren en de watervallen bekijken, vanuit: Brazilië, Argentinië en Paraguay.
Tot wederziens.
Oma en Opa, ik heb jullie brief in goede orde ontvangen. Hartelijk bedankt voor de brief! Voor oma heb ik een boekenlegger gekocht uit het museum van Eva Perron (Evita)
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
